وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً . کُلُّ ذلِکَ کانَ سَیِّئُهُ عِنْدَ رَبِّکَ مَکْرُوهاً

و در زمین با تکبّر و سرمستى راه مرو، قطعاً تو زمین را نخواهى شکافت و در بلندى به کوه‏ها نخواهى رسید.همه‏ى اینها، گناهش نزد پروردگارت ناپسند است.

از جامعیت اسلام اینکه علاوه بر مسائل اعتقادی سیاسی نظامی و اقتصادی برای کارهای جزیی مانند رفت و آمد بیرون خانه نیز دستور دارد  از جمله

الف: «وَ اقْصِدْ فِی مَشْیِکَ» در راه رفتن، میانه ‏رو باش.

ب: «وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً» در زمین با تکبّر و سرمستى راه نرو.

ج: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً» بندگان خدا آنانند که در زمین با آرامش و بى‏تکبّر راه مى‏روند.

د: از قارون ثروتمند هم انتقاد مى‏کند که هنگام عبور در کوچه و بازار، با تکبّر و جلال و جبروت ظاهر مى‏شد.

در سیره‏ى پیامبر اسلام است که وى حتّى روز فتح مکّه بر الاغى بدون پالان سوار شد.

امام حسن مجتبى علیه السلام نیز با داشتن مرکب‏هاى زیاد، پیاده به مکّه مى‏رفت. اینها نشانه‏ى فروتنى اولیاى دین است. حضرت على علیه السلام نیز از اوصاف متّقین، راه رفتن متواضعانه را بر مى‏شمارد. «و مشیهم التواضع‏».

مردى یهودى از حضرت امیر علیه السلام پرسید: مرا آگاه کن از چیزى که براى خدا نیست و چیزى که نزد خدا نیست، و چیزى که خدا نمى داند.
آن حضرت علیه السلام به وى فرمود: آنچه را که خدا نمى داند گفتار شما یهود است که مى گویید عزیر پسر خداست و خدا براى خود پسرى سراغ ندارد.
و اما آنچه را که براى خدا نیست شریک است و آنچه که نزد خدا نیست ستم بر بندگان است.
یهودى گفت: گواهى مى دهم که خدا یکتا و یگانه است و محمد فرستاده اوست.

منبع: توحید، صدوق ، باب القضاء، ص 271